Araştırma merkezinin adı olan “Hikmet ve İlim”, Allah (c.c.)’ın “Hakîm” ve “Alîm” isimlerinden alınmıştır. Bu adlandırmada “hikmet” ifadesinin “ilim” kelimesinden önce anılmasının nedeni, günümüzde hikmete duyulan ihtiyacın insanlığın ulaşmış olduğu bilgi birikiminden daha çok olmasıdır. Zira ilim ve marifetin insanlığa huzur ve refah getirmesi beklenirken, günümüz dünyası özellikle siyasi ve ekonomik alanlarda savaşlar ve çekişmeler üzere kurulmuş ve bu durum bilimsel ve akademik alanı da etkisi altına alarak medeniyetlerin temeli olan ahlaki değer ve idealler göz ardı edilmiştir

       Bundan dolayı, bizler bir taraftan değerler ve ideallerden soyutlanmış olan bu maddi kriterlerin tehlikelerine dikkatleri çekerken, diğer taraftan dalalet, fesat ve ziyandan kurtulmak adına ilimle beraber olan hikmetin varlığı için gayret ediyoruz. Bugün bilimsel araştırma, uzman araştırmacılar ve lisansüstü çalışmalar yapan öğrenciler buna ziyadesiyle ihtiyaç duymakta ve bu husus bilimsel araştırma merkezimiz olan “el-Hakîmu’l-Alîm”in çıkış noktasını oluşturmaktadır. Buradaki hedef ise, özellikle doktora olmak üzere bilimsel bir tezde ideal olanı elde etmek, söz konusu tezin oluşturulmasına, düzenlenmesine ve onu bilimsel kılan unsurlardaki dengenin gözetilmesine odaklanmaktır.

       Araştırma merkezinin başlığı ile ayet sonlarının el-hakîmu’l-alîm gibi Allah’ın isimleri ile son bulması arasındaki ilişki, bu ayetlere ait manaların siyakının bir gereğidir. Nitekim “hakîm” kelimesinin “alîm” ile beraber yer aldığı ayetlere bakıldığında “hakîm” lafzının, “alîm” lafzının önünde sadece yedi yerde zikredildiği görülür ki bu ayetlerin geçtiği surelerin tamamı Mekkî olup Arapça nahiv literatüründe merfu olarak gelmiştir. (En’am 6/83, 128, 139; Hicr 15/25; Neml 27/6; Zuhruf 43/84; Zariyat 51/30) Bu konu belagat açısından ele alındığında ise, bazı ayetlerde bu şekilde hikmet lafzının önce gelmesinde “işlerin hikmete uygun olarak yapıldığı”; akabinde alîm lafzının zikredilmesinde ise, “hükmün ilimle uyumlu olduğu” ile ilgili bir nüktenin varlığı görülür. (Bkz. et-Tahrir ve’t-Tenvir 7/336).