Kur'ân'da hak yolun daveti, tevhîd inancının özünü oluşturan Yüce Allah'ın rabb ve ilâh oluşu üzerine teşekkül etmiştir. Allah'tan gayrı bir ilâh, ya da bir rabb mevcut olmadığı gibi O'nun şerîki ve ortağı da yoktur. Bu sebeple Yüce Allah'tan başka tüm varlıkların ilâh veya rabb oldukları yönündeki iddiaların reddedilmesi, itaat ve ibadetin başkasına değil sadece Allah'a hasredilmesi gerekmektedir. Önceki ilâhî dinleri tasdik eden ve ilâhî bildirimin finali niteliğindeki Kur'ân, Yüce Allah ile insanlar arasında ibadet dışında aracı kabul edilen unsurları red eden bir tevhîd inancını benimsemiştir. Kur'ân âyetlerini incelediğimizde tevhîd inancının önündeki en büyük engelin, insanların kendileri ile Yüce Allah arasında bazı varlıkları aracı konumuna getirdikleri, bu vesile ile şirke yol açtıkları ve Yüce Allah'ın rubûbiyet ve ulûhiyet sıfatlarını ihlal ettikleri anlaşılmaktadır. İnsanların hak yoldan sapmalarına aracı kılınan unsurların, azgın ve Yüce Allah'tan başka tapınılan ve itaat edilen şeyleri ifade eden "tâğût"; her çeşit putları, kendilerinde olağanüstü güçler olduğuna inanılan sahir, kâhin gibi tüm manaları ihtiva eden "cibt"; hak yoldan saptırmak üzere yardımlaşma, destek verme ve dostluk kurma manasındaki "evliyâ"; Yüce Allah'ın ilâhlığında, rabb oluşunda, sıfat ve işlerinde eşi ve benzerinin olduğunun kabul edilmesi manasındaki "şürekâ"; Allah'a eş, benzer, ortak, nazir, denk tutma mânâlarındaki "endâd" oldukları anlaşılmaktadır. Her dönemde güncelliğini koruyan bu unsuların neler olduğu, ne manaya geldikleri ve mahiyetlerinin bilinmesi, dinin özü olan tevhîd inancının iyice anlaşılması ve muhafaza edilmesi açısından son derece önemlidir.

Anahtar Kelimeler: Din, Tevhîd, Tâğût, Evliyâ, Vahiy.